Ik werk als manusje-van-alles voor grote evenementen, onder andere voor ComicCon. In de groepsapp volgt er na elke con een reeks aan appjes die gaan over hoe down iedereen is nu het evenement voorbij is. Dit is een verklaarbaar fenomeen: op een evenement krijg je veel prikkels en dus veel dopamine binnen. Als dit ineens wegvalt, moet je brein zich weer aanpassen. Hetzelfde gebeurt met mij altijd als ik terugkom van vakantie. De eerste drie dagen na de reis ben ik moe en nogal down: de post-travel hangover steekt zijn kop op!
¦ ¦ De trein van Düsseldorf naar Arnhem
Voor mij begint de afdronk van de reis al op de weg naar huis. Ik wil tegelijkertijd dat de laatste rit nooit voorbij is en dat ik er zo snel mogelijk klaar mee ben. Tijdens mijn rit van Hotel auf der Höhe, Koblenz, terug naar Utrecht Centraal voelde ik me onrustig.
We hadden op de valreep toch nog gedonder met de Deutsche Bahn. Onze oorspronkelijke trein, die over Venlo ging, reed niet meer. Gelukkig was het geen groot probleem, omdat de trein waar we al in zaten doorreed naar Düsseldorf. Vanuit Düsseldorf konden we naar Arnhem en vanuit Arnhem konden we door naar Utrecht.
¦ ¦ Thuis
Ik kwam thuis in het huis van mijn ouders. Dit huis voelt altijd vreemd als ik net op vakantie ben geweest. Ik herken het nog, maar het voelt anders, en het ruikt ook anders. Vaak zakt dit gevoel weg in de loop van de tweede dag dat ik thuis ben. Ik moet elke keer weer wennen aan thuis voordat ik ‘Thuis’ kan zijn.
¦ ¦ Plakken
Voor mij was het moment dat ik echt thuis was het moment waarop ik alle kaarten, tickets, visitekaartjes, hotel- en restaurantbonnetjes en stickers uit mijn laptophoes schudde en in mijn dagboek ging plakken. Toen was het allemaal opgeborgen. Op het moment kan ik door de hoeveelheid plaatjes mijn dagboek niet helemaal goed sluiten, alsof de vakantie er nog steeds uit probeert te piepen.
¦ ¦ Dubbel
Thuiskomen is geen verdrietige gebeurtenis. Zoals wel te zien is op de laatste foto die gemaakt is in de trein, waarbij ik vrij lamlendig tegen mijn rugzak aanhang, kijk ik er onderhand ook naar uit om weer thuis te zijn. Dan kan ik weer eens slapen in mijn eigen bed, weer eens iets eten wat niet of pasta met tomatensaus of fastfood is en, bovenal, dan kan ik mijn haar weer eens wassen met behoorlijke shampoo en conditioner. Die had ik wel bij me, maar ik was ze vergeten in een hostel in Bergen. Ach ja, ik hoop dat iemand er nog wat aan gehad heeft.
Bovendien moet het leven ook weer doorgaan. Op vakantie gaan kost jammer genoeg geld en op een gegeven moment begint het geld nog meer op te raken dan dat het aan het begin al was. Dan moet je terug naar huis, geld verdienen en naar college.
¦ ¦ Thuiskomen
Ik ga ervan uit dat iedereen anders omgaat met thuiskomen. Ik schrijf dit laatste stuk meer om te laten zien hoe ik ermee omga, en misschien ook wel om mijn reis voor mezelf goed af te sluiten. Het is ten tijde van schrijven ongeveer een maand geleden dat ik onderweg was en de zin om opnieuw te vertrekken begint alweer te komen.
Tegen de tijd dat dit artikel online staat, heb ik alweer een semester achter de rug. Een nieuw ‘reisje’ zit er voorlopig niet in. Nu ben ik bezig met de voorbereidingen voor tijdelijke verhuizing naar Keulen.
Wil je nog nagenieten van de interrailverhalen van Roos? Klik dan door naar deze pagina!
Roos van der Velden (2003) is student film- en literatuurwetenschappen, part time serveerster en (nu nog) hobbyschrijver. Onder andere heeft zij al korte verhalen en commerciële teksten in zowel Engels en Nederlands gepubliceerd. Op Ik Wil Reizen schrijft zij over de metaforische en de echte hoogte- en dieptepunten van op reis zijn, een van haar favoriete bezigheden. Oh, ja, en dan moet ze bovenop alles ook nog ademhalen.
