Het is nog maar afwachten of we komende vakantie op reis kunnen naar verre oorden. Jammer als je op examenreis wil naar Thailand. Mijn schoolvrienden en ik hebben besloten niet af te wachten of we het land uit mogen, maar in plaats daarvan een reis naar Ameland te boeken. Dat was de plek waar ik mijn eerste vakantie alleen doorbracht en het is ook een stuk goedkoper dan Berlijn, Parijs of Ibiza.
TOEN
Mijn eerste keer ‘alleen weg’ vond ik heel wat. Veel wilde ideeën, maar uiteindelijk heb ik me uitermate braaf gedragen. Ik heb vooral veel gefietst, gezwommen en lekker gegeten en ben zelfs op een degelijke tijd gaan slapen. Dat had wel een goede reden: ik wilde de volgende ochtend op tijd op het strand zijn om de zonsopgang te zien. Jammer genoeg lukte het net niet. Ik heb in het donker ontbeten, maar tegen de tijd dat ik klaar was, was het al licht.
Voor mij was het leuk om me vrij te voelen, ondanks dat ik er niet zoveel gebruik van heb gemaakt als had gekund.
Het spannendste van de vakantie op Ameland was de terugreis. De app met de dienstregeling voor de treinen crashte en het was een heel werk om de goede trein te vinden. Het lijkt me niet de bedoeling dat een hobbeltje met de trein het hoogtepunt is van de vakantie van een tiener.
NU
Waarschijnlijk kunnen mijn vrienden er wel voor zorgen dat onze examenreis spannender wordt. Met vrienden is er zelfs ten tijde van corona nog behoorlijk wat te doen. Geen van ons is een echte disco tijger, dus het is niet alsof we nachtclubs gaan missen.
Op de Waddeneilanden is het nooit een zekerheid dat er mooi weer komt, maar met een beetje geluk breekt de zon door. In het slechtste geval is er geen andere keus dan ons in afzichtelijke regenkleding hijsen en alsnog te gaan doen wat we willen.
Je gaat maar één keer op examenreis en daar moet je wat van maken, regen of niet.
DE TOEKOMST
We hebben nu al afgesproken dat we de Penny’s Shadow filmset gaan bezoeken (een ietwat beschamende jeugdobsessie van ons allen). Als we dan toch bezig zijn, kunnen we gelijk, minder ironisch, naar het vrij serieuze museum voor de ‘Paarden Reddingsbrigade’. Hiermee werden vroeger drenkelingen uit zee gered. Eens is dit fout gegaan, waardoor alle paarden verdronken zijn. Ter herinnering staat nog altijd een monument op het eiland.
Helemaal vast staat dat we gaan eten in pannenkoekenrestaurant ‘Onder De Vuurtoren’ bij, de naam zegt het al, de vuurtoren van Ameland. Voor de goede orde klimmen we er misschien ook nog wel even op, als onze benen dat toestaan na een hele avond bank hangen, niks doen en kletsen. Er zijn, zoals eerder gezegd, nou eenmaal geen nachtclubs open.
Voor de rest hebben we natuurlijk elkaar. Zes jaar lang hebben we samen op school gezeten. We zullen elkaar nog weleens opzoeken, maar het is toch ook een afscheid. Een laatste uitstapje met ons allen, tot we ieder naar een andere universiteit gaan.
Alleen al daarom is het de moeite waard om te gaan, of het nou om de hoek is of naar het eind van de wereld.
Alleen de examens, die als een donkere, giftige wolk aan de horizon hangen, bederven de voorpret een beetje. Maar over een maand zijn ze voorbij en kunnen we volop van de vakantie gaan genieten.
We mogen, helaas, nog steeds niet overal reizen, maar ook om de hoek is er veel mooie natuur te ontdekken. Heb jij, net als Roos, ook vakantieplannen dichtbij huis? Schrijf er een leuke gastblog over of neem contact op met Ik Wil Reizen.nl!
Roos van der Velden (2003) is student film- en literatuurwetenschappen, part time serveerster en (nu nog) hobbyschrijver. Onder andere heeft zij al korte verhalen en commerciële teksten in zowel Engels en Nederlands gepubliceerd. Op Ik Wil Reizen schrijft zij over de metaforische en de echte hoogte- en dieptepunten van op reis zijn, een van haar favoriete bezigheden. Oh, ja, en dan moet ze bovenop alles ook nog ademhalen.
