Het was een geweldig plan: wij, drie dikke vrienden, klaar om in Noord-Spanje de Camino del Norte te trotseren, de beroemde pelgrimsroute waar ieder van ons tijdens onze eerste camino-ervaring helemaal stapelverliefd op was geworden. En dat idee was – in de huidige tijd van onthaasten, klimaatzorgen en minimalisme – heel goed, steengoed.
Ware het niet dat ik met een oog door een brede koker 16 % zie, Iris met een oog 4 % ziet met een beperkt gezichtsveld en Amory, alias Grote G. helemaal stekeblind is.
Enige ervaring hadden wij wel. Enkele jaren geleden liepen wij de Camino Frances. Echter, dit deden wij – als visueel wat minder bedeeld volk – wel met de hulp van een goedziende buddy via de Stichting Camino Anders Bekeken (www.stichtingandersbekeken.nl).
Ook onderschatten wij de moeilijkheidsgraad. De Camino del Norte was totaal andere koek dan de Frances! Het bleek dat elke dag van de Camino del Norte veel zwaarder was dan de zwaarste etappe uit de Frances!
DE VOORBEREIDING
Wij trainden inmiddels al tijden voor de Nijmeegse Vierdaagse en wandelden moeiteloos 40 kilometer. Ook vertoonden we ons minstens drie keer per week op de sportschool en kenden we het klappen van de caminozweep, dachten we.
Bovendien hadden wij ons voorbereid tot we scheel zagen. OK, dat doen we sowieso al, maar je snapt mijn punt.
Vooraf hadden wij ons namelijk alle informatie laten voorlezen. Hoe liep de route, hoe zat het met albergues en waar wilden we naar toe. Van de navigatie-app Komoot werd direct een premium wereldpakket aangekocht, zodat we zelfs door de kleinste zijweggetjes in de achterlanden van Nigeria konden worden geloodst. Navigeren door Noord-Spanje zou dus een eitje moeten zijn (en ja, ik had er ook al mee geoefend en non visueel – dus via spraak – is het echt een fantastische app).
Echter, geen van ons allen had rekening gehouden met een ander bijkomend puntje: we leden alle drie aan de bijzondere irritante aandoening: handicap-onderschatting.
LET’S GO!
Daar stonden we dan, alle drie met onze taststokken, want mijn grote steun en toeverlaat, geleidehond Yoko (https://www.facebook.com/GeleidehondYoko), ging niet mee. Die hitte, Spaanse zwerf-/waakhonden, onbekend terrein, lange wandelafstanden; ik wilde het haar niet aandoen. Fijn voor haar – zij mag immers bij haar oppassers in bed slapen – maar ‘slik’ voor mij.
Anyway, drie stokken met ieder een pukkel op de rug waarvan het formaat uitzonderlijk varieerde (daarover later meer), waren er klaar voor.
*Startpunt: Amsterdam Centraal
Piece of cake, daar komen we allemaal tenslotte regelmatig, en aangezien we twee uur voor vertrek al stonden te popelen op het perron, moest dat goed komen. En inderdaad, we sprongen zo op de trein. Oh ja, maar we hadden plaatsen op nummer. Bij navraag zaten we in de goede wagon, maar toen moesten we op zoek naar de juiste zitplaats. Beetje rondvragen deed ons al snel op de juiste stoel belanden.
De enige andere Nederlander in de trein wenste ons een ‘Buen Camino’ toe. Trots vertelde ik dat wij de camino best wel basic – in hostels en zo – zouden doen. Hij grinnikte niet eens, maar vertelde dat hij met een tentje op z’n rug ging hiken in de bergen. In z’n up met de hele mikmak op z’n rug, zonder fysiek contact met de bewoonde wereld. Ik hield pardoes mijn mond en mompelde nog iets van: ‘ook veel plezier, hé’.
*Overstap in Parijs
Volgende obstakel: een overstap van Gare du Nord in Parijs naar Gare Montparnasse, andere kant van Parijs. Dat was een overstap waar je te voet minstens anderhalf uur over deed, dus wij besloten een taxi te nemen i.p.v. ons te verdrinken in het Parijse metrostelsel. Bleek er die dag een manifestatie te zijn in Parijs waardoor de taxi muurvast zat in het verkeer. Billen knijpend zeiden we nog tegen elkaar dat dit wel een leuke anekdote voor thuis zou zijn als we de trein zouden missen. We lachten als een boer met kiespijn.
Tien minuten voor het vertrek van onze trein naar het zuiden kwamen wij aan. Iris zocht naarstig met haar verrekijkertje naar het juiste perron en ik probeerde in halfslachtig Frans te vragen waar we moesten zijn. Met handen en voeten werden wij de trein in gedirigeerd en dat gebeurde niet alleen in overdrachtelijke zin. Meerdere handen (gelukkig geen voeten) stuwden ons de juiste wagon in. Yes, nu waren we er bijna. Tijd voor wijn!
Wel een beetje jammer dat de treinbar enkel bier serveerde …
*Op de eindbestemming
Vooraf had ik een appartement geboekt op de eindbestemming van de trein in Hendaye, Résidence Mer & Golf Sokoburu, gewoon comfortabel, zodat we onze wandeltocht goed uitgerust zouden beginnen.
En we wilden zo laat in de avond in het donker niet al te ver lopen, met ons zicht is dat best een dingetje namelijk. Het appartement lag op 2 km afstand van het station, hemelsbreed, zo bleek. Komoot wees ons de weg naar de straat, maar toen bleek de straat nog eens 2 km lang te zijn …
De afstand van Hendaye naar ons startpunt van de Camino del Norte in Irun was 5 km en hadden we achteraf beter kunnen lopen. In plaats daarvan waren we 4 km de andere richting opgelopen, maar ach, we waren er.
Je snapt, onze uitputtingsslag tijdens dit avontuur begon al terwijl we nog geen stap op het camino-pad gezet hadden!
Wordt vervolgd!
Benieuwd naar meer caminoverhalen van Annemiek? Blijf dan zeker ik Wil Reizen.nl volgen!
Zelf ervaringen over je camino naar Santiago de Compostela delen, kan je in een gastblog.
Als schrijver, blogger, vlogger en radiomaker raak ik geregeld verzeild in spannende avonturen. Sommige avonturen zoek ik zelf op – neus aan neus zwemmen met een schildpad in de turkooise wateren van Bonaire, bestolen worden tijdens een camino-wandeltocht in Noord-Spanje of een helikopterritje na een iets te enthousiaste snowboard-afdaling in Oostenrijk – maar de meeste overkomen mij gewoon in het dagelijks leven. Waarom? Ach, naast mijn chaotische, luidruchtige en impulsieve inslag drukt mijn visuele mankementje een dikke stempel op hoe ik het leven ervaar.
Als ernstig slechtziende vrouw vergezeld door geleidehond Yoko ervaar ik het doen van boodschappen bijvoorbeeld al als een ware survivaltocht, laat staan als ik ook maar een voet over de grens zet! Of als ik daadwerkelijk in een jungle beland!
Als je met recht een andere kijk op reizen wil – oké, een beetje cliché – dan ben je bij mij aan het juiste adres. Ik reis naar waar mijn nieuwsgierigheid mij brengt. Echte voorkeuren heb ik niet, al gaat mijn hart wel sneller kloppen van iets met lange latten en een dik pak sneeuw, een vakantie die in een rugzak past en een partijtje heerlijk relaxen.
Reizen die ik gemaakt – met of zonder geleidehond, met en zonder speciale blinden- en slechtziendenorganisaties, met of zonder verwondingen, maar altijd MET heel veel plezier – gingen onder andere naar: Bonaire (zee)dieren kijken), Griekenland (relaxen), Oostenrijk, Frankrijk en Italië (wintersport), Suriname (met vrienden op familiebezoek), Mexico (toen foto’s nog afgedrukt werden), Venetië (cultuur snuiven), Spanje (wandelen) en Turkije. Maar ik kan ook net zo hard genieten van een weekendje Brugge, een dagje kanoën in Haarlem of rondje kuieren op de Veluwe.
Mijn socials:
www.annemiekvanmunster.nl
Youtube Hier isss… Annemiek https://www.youtube.com/channel/UCzAv6ofBP6xxOjJcMmZSD0Q
https://www.facebook.com/VloggerAnnemiekvanMunster/
Volg ook geleidehond Yoko!
Ook mijn geleidehond Yoko blaft regelmatig haar onhebbelijkheden van zich af op haar Facebookpagina https://www.facebook.com/GeleidehondYoko en op Instagram @Geleidehond_Yoko
