Noord-Macedonië | De Balkan met een zuidelijke flair

In september 2023 maak ik met mijn man een roadtrip door een deel van de Balkan. Ik was al eerder aan deze kant van Europa en dat smaakte naar meer. Zuidoost-Europa voelt vertrouwd, maar is toch anders dan het westen. Dat maakt het een interessante vakantiebestemming waar veel te ontdekken en over te schrijven valt. Daarom beperk ik me in deze blog tot Noord-Macedonië.

 

Skopje Skopje di Skop

Vanuit Servië kom ik Noord-Macedonië binnenrijden, voorheen bekend als Macedonië, maar daar waren de Grieken het niet mee eens en in 2019 is het geschil opgelost door er Noord aan toe te voegen.

Op weg naar het eerste doel, Skopje, zit er een oud liedje in mijn hoofd. Spotify leert me dat Raffaella Carrà helemaal niet over Skopje zingt. ‘Scoppia, Scoppia mi Sco-‘ gaat over iets héél anders, maar ik zing gewoon lekker door.

Alexander de Grote pronkt op het centrale plein en hij is niet de enige. Het centrum staat vol met oude gebouwen, beelden en fonteinen. Of eigenlijk moet ik ‘oude’ weglaten, want veel ervan waren onderdeel van Stadsverbeteringsproject ‘Skopje 2014’. De historische nieuwbouw kent vele meningen, ik word er wel vrolijk van. Uitbundig en chaotisch wedijveren de sculpturen om aandacht.

 

West meets East

Wanneer je de historische stenen brug over gaat, jawel deze stamt uit de 15^de eeuw, kom je in de Old Bazaar. Geen ladingen sculpturen hier, wel talloze eethuisjes, winkeltjes en moskeeën en ook de Sveti Spas kerk die deels ondergronds is. Tijdens de Ottomaanse periode mochten kerken niet boven de moskee uitkomen, staaltje ‘out of the box’ denken dus. Ik strijk neer voor een biertje met daarbij de op de Balkan alom bekende Ćevapčići (worstjes). Ze zijn heerlijk.

 

Matka Canyon

Wanneer ik Skopje verlaat is het zondag & zonnig, dat betekent drukte bij de Matka Canyon. Het is te mooi om over te slaan dus vroeg op pad en in alle rust geniet ik vanuit een kajak van deze prachtige kloof. Wat een heerlijk begin van de dag. De middag vult zich met een prachtige rit door de glooiende bergen naar Ohrid.

 

Toeristisch Noord-Macedonië

Ohrid is een mooie toeristenplaats aan het Meer van Ohrid. Langs het meer geen goudgele zandstranden, je moet het hier doen met smalle kiezelstrandjes of gecreëerde plateaus. Daartegenover staat het heerlijk verkoelende zoete water van Lake Ohrid.

Ik bezoek het prachtig gelegen Orthodoxe Sveti Naum klooster aan het meer. In 905 opgericht door Saint Naum die er ook begraven ligt. Volgens een lokale legende kun je zijn hartslag nog horen. Ik heb mijn oor te luisteren gelegd, maar niets gehoord.

 

Galicica National Park

Hier bij de grens met Albanië vind je ook het Galicica gebergte. Een mooie weg brengt je over de pass van het Ohridmeer naar het Prespameer. Nog mooier is het om er te wandelen. Prachtige uitzichten over het Ohridmeer en Albanië. Bij het Prespameer voegt ook Griekenland zich toe waardoor ergens midden in het meer een drielandenpunt ontstaat.

Het vervolg naar Prilep is wederom prachtig. Noord-Macedonië is dan misschien een klein land zoals Nederland, het is niet zo plat. Heuvels, bergen en meren maken het prachtige ritten langs leuke boerendorpjes en stadjes. Tractoren en ook paard en wagen zijn er regelmatig, al overheersen de auto’s uiteraard. Ook hier is het gewoon 2023.

 

Plezierig Prilep

Prilep, bekend om tabak en bierbrouwerijen, klinkt als Sodom en Gomorra, maar dat valt mee. Een gezellige stad met zo’n 75.000 inwoners. Geen toeristen, wel historie.

Digitaal betalen voor het parkeren kan niet met een buitenlandse telefoon. Hulp komt van alle kanten, en de parkeerwacht wordt gevonden. Kaartjes verkoopt hij niet, wel wandelt hij met ons naar een verkooppunt zo’n 500 meter verderop. Het kost wat moeite, maar het levert ook weer gezelligheid op.

Ik wandel wat rond waarbij de Prilepse toren van Pisa niet te missen is en vanaf een terrasje op het centrale plein sla ik het gewone leven gade onder het genot van een salade shopska, dat inmiddels mijn favoriete lunch is. Net als vele Macedoniërs doe ik nog wat boodschappen op de markt en haal wat bier bij supermarkt. De verkoopster komt me al roepend achterna, bij het bier blijk je glazen cadeau te krijgen. Wat een leuk souvenirtje.

Hoe minder toeristen, hoe aardiger en opener de mensen vaak zijn. Logisch en vooral fijn, het geeft een authentieker gevoel van het land met zijn inwoners.

 

Wijn bij Royal Queen Maria

Noord-Macedonië heeft een rijke wijnhistorie, dus daar wil ik meer van weten en vooral meer van proeven. Op naar de wijnregio Povardaria, op naar wijngaard Royal Queen Maria waar je naast proeverijen en diners, ook een kamer kan boeken. Het blijkt een elegant landgoed omringd door wijnranken waar de pauwen je verwelkomen.

Het diner ziet er chiquer uit dan ze culinair waarmaken, maar is zeker lekker. De wijnen zijn voor een gewone liefhebber van ‘okayish’ tot heerlijk. Het was een ontspannen avond genieten.

De andere ochtend in het winkeltje blijkt mijn favoriete wijn van de avond ervoor niet voorradig. Ik laat me overhalen om een Blue Sapphire mee te nemen, een chardonnay. Je raadt het al, een blauwe chardonnay. De blauwe kleur heeft geen toegevoegde waarde anders dan dat het grappig is. Ook al wordt de wijn op een natuurlijke manier geblauwd, een wijn hoort niet blauw te zijn. Toch?

 

En door naar Bulgarije

Na een week reis ik door naar Bulgarije. Meer kloosters, meer natuur, meer lekker eten, meer mooie steden en naar zee. Deze laatste heeft Noord-Macedonië niet, maar met het prachtige Ohridmeer is dat ook niet nodig. Noord-Macedonië is de moeite waard en veelzijdig genoeg voor een langer verblijf.