‘Daar is de lente, daar is de zon
Bijna – maar ik denk dat ze weldra zal komen -,
De fallus impudicus staat al in bloei
En de blaadjes krijgen bomen!’
Dat zong Jan De Wilde jaren geleden en dat is precies wat er nu ook weer gebeurt!
Elke ochtend, na het ontbijt en de krant, wandel ik met de hond langs het smalle bospad rond de visvijver. Ik hoef het tuinpoortje maar open te doen en ik sta meteen op de zanderige bosweg, die heel toepasselijk Zandstraat noemt maar dus geen straat is. Midden in de natuur met maïsvelden en de koeienweide en vijvers en bos – ik weet het, het is een luxe. Elke dag zie ik de natuur hier veranderen.
Ik merk welke wilde bloemetjes er gisteren nog niet stonden en welke takken ineens lichtgroen kleuren van de nieuwe blaadjes. Ik zie en hoor en ruik de lente nog voor het 21 maart is. De vogeltjes zijn druk met takjes en mos voor dat ene perfecte nestje. De specht, die hier ergens zit, is om 6 uur ’s morgens al druk aan het roffelen. Voorzichtige krokusjes, de kopjes van de blauwe druifjes en een uitbundig bloeiende helleborus, het wordt helemaal voorjaar.
Tijd om naar buiten te gaan en de lente van dichtbij te gaan beleven, tijd voor die allereerste echte lentewandeling!
De Liniewegel
Niet eens zo ver verwijderd van mijn eigen groene dorp blijkt, verrassend genoeg, een heel apart natuurgebied te liggen. Op slechts een paar minuten lopen van de kerk van Eksaarde, pal in het centrum van dit kleine Waaslandse dorp, heel vaak voorbijgereden, nooit opgemerkt, maar hier begint dus de Liniewegel. Van de dorpsstraat meteen in het groen. Waarom heb ik dit niet eerder ontdekt? Altijd druk met over de grenzen te kijken en in mijn eigen achtertuin liggen onverwachte pareltjes!
Zoals de naam al doet vermoeden, was de Linie een militaire verdedigingsgordel van grachten en forten, gebouwd begin 18e eeuw door de Fransen, als verdediging tegen de Republiek Holland. Van die verdediging is nauwelijks nog iets te merken maar het mooie natuurgebied, waar de kronkelende Liniewegel doorloopt, is er nog steeds. Geen asfaltwegen, geen verkeer, amper huizen want dit was eeuwenlang naast verdedigingsgebied ook overstromingsgebied – alleen maar veldweggetjes dus en stilte.
Als je goed luistert, hoor je hoe stil het hier is.
Wat je wel hoort, zijn de vogels. Zo’n 60 verschillende soorten zitten er, verscholen in de dichte braamstruiken langs het smalle wandelpaadje of verstopt achter de kijkmuur en genietend van de rust op de vijvers, grachtjes, rietveldjes en oude, ondergelopen turfputten. Een roodborstje poseert gewillig voor de foto maar de slobeenden verdwijnen luid kwakend bij het minste geruchtje. De wilgen langs de kant hebben al donzig grijze wilgenkatjes en overal verschijnen de paarse bloemetjes van de paarse (logisch) dovenetel.
De weiden langs het pad hebben een lichte groene waas gekregen en overal merk je: de lente is begonnen.
De mysterieuze Kruiskapel
Een kapelletje met een eigen Facebookgroep en een wonderlijk verhaal – aan het eind van een statige dreef van rode beuken ligt de Kruiskapel en de bijzondere waterput, omgeven door het mysterie van de twee kruisen. Geloof je niet zo snel in oude sagen en legenden, dan is er nog altijd het mooie bouwwerk uit de 17e eeuw, midden in een heerlijk natuurgebied. Vanaf hier loopt de liniewegel verder over zanderige paadjes naar de Moervaart. Wandelend over de onverharde dijk, zie je op het water een duikende meerkoet en onverwacht komt om de bocht een eenzame kanovaarder. Plasstop best even uitstellen!
Aan de overkant van de Moervaart verraden de rietveldjes en de watervogels dat hier een stuk van de Moervaartmeersen ligt. Deze smalle strook moerasland met zijn wuivende rietpluimen is vrij uniek in deze streek. Het oude pomphuis op de Moervaart is eigendom van een hele rij zwaluwnestjes. En kijk, de uitnodigende bank staat precies op de goeie plek. Daarna gaat het in een bijna rechte lijn terug naar het startpunt van de wandeling, langs het mooie, open landschap van dit kleine paradijsje.
Kost niks maar is oh zo veel waard, vlakbij en toch heb je een buitenland gevoel – wil ik nog vaker gaan doen!
Wil jij ook de lente beleven en de winter van je afschudden? Ga naar buiten, ga wandelen en schrijf er een mooie tekst over! Voor meer wandelinspiratie en lente-uitstapjes klik je hier.
Hoi lieve mensen,
Ik ben Bernadette. Fulltime met vakantie, synoniem voor “op pensioen”. Dat ben ik dus, sinds 1 augustus 2019.
Na een behoorlijk drukke familie- en werkloopbaan, is het nu tijd voor nieuwe ontdekkingen, leuke bezigheden en vooral veel reizen met als belangrijke regel: “alles mag, niets moet”. Die instelling heeft sindsdien gezorgd voor een diep gevoel van ontspannen en beleven.
Wat vorig jaar niets meer was dan een rap gezegd zinnetje tegen de (nu ex-) collega’s – ik schrijf wel een blog over mijn reizen – is sindsdien werkelijkheid geworden.
Op die manier combineer ik meteen 2 van mijn grote hobby’s: schrijven en reizen. Wat begon met boekbesprekingen en spreekbeurten voor de vriendinnetjes vroeger tot kinderverhalen voor de kleinkinderen, is nu dus aangevuld met reisverhalen van landen en steden en onbekende plekjes. Zo kan iedereen meegenieten van al wat dichtbij of veraf aan moois te zien is!
